PROLOG

500 lat temu

    Wydawało mu się, że ściany przybliżają się, aby go zmiażdżyć. Za każdym razem, gdy na nie zerkał musiał sobie przypominać, że to tylko złudzenie powstałe, by się zatrzymał. Był ściganą zwierzyną. On, ten który jeszcze tydzień temu zasiadał po prawicy Króla na dworze Cailean. Jak szybko potrafią się toczyć przypadki, gdy wydarzy się nieszczęście. W biegu zerkał na niebo, gdzie świecił księżyc, zwiastujący śmierć. Jego srebrne piękno zmieniło się w czerwoną poświatę do złudzenia przypominającą krew. Nie chciał teraz o tym myśleć. Gdyby się zawahał wszystko byłoby stracone. Każde poświęcenie nie miałoby sensu. Osoby, które kochał zostałyby zapomniane. Z tyłu dobiegały dźwięki pościgu, musiał się spieszyć. Skręcił w kolejny, zdradziecki zakręt labiryntu, modląc się do swoich bogów, aby nie dali mu zabłądzić. W jego rękach spoczywała nadzieja na pokój.

    Z każdym krokiem czuł, jak magiczne pnącza próbują opleść jego nogi. Jednym ruchem ścinał je swoim sztyletem, nie zwalniając biegu. Praktycznie wyczuwał na skórze upływający czas. Miał go tylko do wschodu słońca, później byłoby za późno. Wrota zostałyby zamknięte, a zbrodniarz odzyskałby to, co zostało mu skradzione. Nie wolno mu było zawieść, nie mógł się spóźnić.

    Mocniej przycisnął do piersi mały pakunek i starał się ignorować otaczającą go magię. Jako istota magiczna, był bardzo na nią podatny. Nie każdy wiedział, że jej nadmiar działa jak narkotyk. Odurza, zwalnia odruchy, w ostateczności usypia. Nie zostaje nic, tylko spokój, wszystkie myśli ulatują i pozostaje jedynie uczucie ulgi. Świat nie był łatwą grą, a życie stawało się nie do zniesienia, gdy ktoś wychodził przed szereg. A gdy owa osoba posiadała moc i wykorzystywała ją w złych celach, istnienia wszystkich pozostałych było koszmarem.

    Nie chciał doczekać takiego czasu. Nie wyobrażał sobie, że ktokolwiek jest zdolny do takiego okrucieństwa. Żałosne było to, że on, który uważał się za znawcę charakterów niczego nie zauważył. Co gorsze, zaufał i pomagał. A teraz nastał dla niego czas naprawy błędów. Kolejne parę metrów zostawił za sobą. Był już blisko, każda komórka jego ciała sygnalizowała mu miejsce, do którego podążał. Wiedział, że gdy przekroczy granicę wszystko może się zdarzyć. A on sam nie będzie bezpieczny. Ale żył na krawędzi śmierci już od kilku dni, zdążył się przyzwyczaić do myśli, że w każdym momencie może połączyć się z bogami.

    Z niejaką trudnością pokonał resztę drogi i przystanął. Wyciągnął dłoń, a ona natrafiła na barierę. Mimo zmęczenia uśmiechnął się lekko i odetchnął z ulgą.

    - Otenne ills [1]– wyszeptał, a przejście objęło coraz mocniej jaśniejące światło.

    Zalała go fala ciepła, tak wielka, że musiał zrobić krok w tył. Zamknął oczy, gdy promienie stały się do nie zniesienia. Po chwili jednak wszystko ustało, a on rozwarł powieki i niepewnie przekroczył wrota. Serce galopowało mu w piersi i uspokoiło się dopiero, gdy znalazł się w środku. Przed nim stała świątynia jeszcze chwilę temu zabezpieczona przed niepożądanym wzrokiem, zaklęciem. Cały budynek został wybudowany z białego marmuru, a na nim, jak winorośle, wiły się płaskorzeźby. W innej sytuacji z lubością zagłębiałby się w ich znaczenie, z czcią napawałby się pięknem, lecz teraz nie miał czasu. Zmobilizował swoje ciało do biegu i ruszył w górę po schodach, które zostały nienaruszone mimo tylu wieków. Na szczycie się jednak zawahał. Rozszerzył swoja aurę, ale nawet penetrując nią otoczenie nie wyczuł żadnych pułapek.

    - Zehnen[2]. – Tchnął w to słowo magię i czekał na rezultaty.

    Tajemne zabezpieczenia zaczęły opadać, jedno po drugim. Dopiero wtedy wszedł do środka, a gdy przekraczał próg za nim, przy przejściu, pojawili się żołnierze. Obejrzał się z obawa do tyłu i wywnioskował, że zostało mu tylko parę minut. Pognał przed siebie. Mijał kolumny wyglądające, jak kamienny las, posągi przedstawiające bogów wydawały się żywe. Strach przejął nad nim kontrolę. Koniec był bliski, ale zakończenie nadal pozostawało nieznane.

    Dopadł drzwi, jedynych w całym pomieszczeniu i pchnął je do środka. Nie oglądając się za siebie wpadł do sali i zamarł. Otaczał go wszechświat. Stał na czarnej plamie, rozświetlonej błyszczącymi punkcikami. Dopiero po chwili zorientował się, że to niebo i gwiazdy. Identycznie wyglądały ściany i sufit. Znalazł się w nicości. Nie wierzył w opowieści o jej istnieniu. O miejscu, gdzie została zamknięta cała mapa świata. Ale teraz widział ją na własne oczy. W płucach brakowało mu powietrza, tak mocno napierała na niego moc w czystej postaci. Musiał się bardzo postarać, by przejść przez pomieszczenie. A i tak dopiero po paru krokach był w stanie dostrzec złoty stół, stojący pod przeciwległą ścianą. Odbijały się od niego światła gwiazd, nadając mu mistyczny wygląd. Już wiedział, co ma robić. Na drżących nogach podszedł do niego i wyczerpany oparł się o jego blat. Momentalnie jednak oderwał rękę czując, jak magia próbuje przejąć nad nim kontrolę.

    Uniósł pakunek, który cały czas trzymał przy sobie. Powoli zaczął rozsuwać brązową tkaninę ukazując światu jej wnętrze. Ostatni róg został odsunięty, a jego oczy ujrzały monetę. Małą, srebrną, jakby zdartą w niektórych miejscach. Przeniósł wzrok z niej na bok stołu. Tam również znajdowały się podobne dukaty. Dokładnie dwie, jedna ze złota, bardzo podobnego, z którego został wykonany mebel, druga z brązu, matowa i z widoczną rysa na jednej stronie. Po ich środku, znajdowało się wolne, okrągłe miejsce. Ostrożnie ujął srebrną monetę i włożył ją do otworu. Gdy weszła do niego z cichym kliknięciem opadł z sił, a jego ciało odmówiło mu posłuszeństwa. Nagle cały strach, niepewność go opuściły. Czując to wszystko, zaniósł się śmiechem. Ten moment wybrali żołnierze i wkroczyli do Sali. Widział ich zdziwione wyrazy twarzy, co jeszcze bardziej go rozbawiło. A gdy dostrzegł człowieka, który zapoczątkował tę rzeź był na granicy szaleństwa. Koniec, krzyczało jego serce, ale rozum wiedział, że to dopiero początek.

    Nie słyszał kroków zbrodniarza, ani zgrzytu dobywanego miecza. Dopiero, gdy ostrze przeszyło jego bok odzyskał zmysły. Lepka krew kapała z jego rany, gdy patrzył w te pałające zemstą tęczówki. Miał do końca życia zapamiętać ich kolor i groźbę, która była w nich zawarta.

   

______________________________________________
[1] Otenne ills – Otwórz się. [2] Zehnen – Szukaj.



____________________________________________________

Naprawdę nie wiem, czy wam się ten prolog spodoba. Wiem, że jest on dość tajemniczy i zamiast cokolwiek wyjaśniać, tylko bardziej gmatwa. Mimo to mam nadzieję, że znajdzie się ktoś, kto przeczyta i nie wszystko skrytykuje:)
Pozdrawiam.